Ik vrees dat ik deze keer zal moeten beginnen met wat duiding: we bevinden ons in Firenze, waar er al heel lang een traditie bestaat van mandoline-orkesten. De mandoline wordt bespeeld met een plectrum en dat noemen ze ginds een “pippolo”.Een Pippolese is dus een groep van plectrumgebruikers.

De titel van de plaat verwijst dan weer naar twee van de belangrijkste feesten, die Firenze kent: de Grillo, alias het feest van de krekel, wordt aan de vooravond van Hemelvaartdag gevierd en de aanleiding is het ontwaken van de krekel, als signaal van de aankomende lente. De eerste zaterdag van september wordt dan weer de geboorte herdacht van de Maagd Maria en dat doen ze in Firenze middels zelfgemaakte veelkleurige papieren lampions, die men “rificolone” noemt, een verbastering van het woord “fiericulone”, wat “boerenkinkel” betekent en een verwijzing is naar de boeren uit de heuvels rond Firenze: die kwamen al de avond voor het feest naar de stad om er tijdig een plaatsje te kunnen veroveren op het marktplein voor de basiliek van de Heilige Maagd en zij verlichtten hun pad met dergelijke lampions. Wie ooit al in Firenze was, heeft daar allicht mogen ondervinden dat die stad muziek ademt en het orkest La Nuova Pippolese heeft zich gespecialiseerd in de typisch Florentijnse volksmuziek, die tot op vandaag gespeeld en gezongen wordt bij allerlei feestelijke gelegenheden.

Op deze plaat staan veertien van dergelijke liederen, gespeeld door het snarenorkest en gezongen door enkele grote namen uit de Florentijnse artistieke scene: Irene Grandi, Alessandro Benvenuti, Saverio Lanza, Cosimo Ravenni, Charles Ferris…het zijn allemaal namen, die ginds klinken als klokken en al die vedetten bleken bereid om aan dit debuutplaatje mee te werken en het resultaat is behoorlijk indrukwekkend. Wie een beetje geïntrigeerd is geraakt, raad ik aan om, bij wijze van kennismaking, op zoek te gaan naar de tiende track van de plaat, “Ti dissi di vienire”: u herkent vast “De Dochter van de Slager”, de carnavalshit van Arie Ribbens uit de vroege jaren ’80 en eens u zover bent, smalt u, net als ondergetekende, wellicht voor de hele plaat.

Wat mij betreft, kunnen er niet genoeg lofzangen op Firenze gemaakt worden en deze is uitermate geslaagd. Wie kan er onbewogen blijven bij liederen als “Porta un Bacione a Firenze” van de grote Odoardo Spadaro - ook zijn “Sulla Carrozzella”, “Firenze” en “Il Valzer della Povera Gente” komen aan bod of van “Mattinata Fiorentina”, een heuse klassieker, die nochtans geschreven werd door een Milanees en een Napoliteen. Een andere grootheid van het Florentijnse repertoire wordt in de kijker gezet: Cesare Cesarini schreef lang geleden “Firenze Sogna” en “Quando Suona La Pippolese” en het is bijzonder te noemen dat dit lied nooit eerder opgenomen werd. Kijk, dàt is nu eens een manier om de dingen te bewaren ! Overigens staat op de plaat ook één eigen compositie van twee van de orkestleden: “Fi Pi Li” is een ode aan de autoweg, die van Firenze via Pisa naar Livorno leidt en dat nummer bewijst dat het folkpatrimonium bij deze pippolese in goede handen is. Heerlijke plaat, ook voor wie nog niet hopeloos verliefd is op Firenze.

(Dani Heyvaert)